Nga Ali Gjeçbritaj
NË GURË VARRESH NUK FLE VDEKJA
Kamë pirë ujë në kroin e kalasë
Rozafa na dha gji e fortësi guri
Besen e lidhëm si Konstantini
do gjejmë e sjellim Doruntinën
shenjën në llanë të Aga Ymerit
me nishan besnikërie.
Në fortesa mure guri të gdhendur
gjaku yn fuqi hyjnore.
Në gurë varresh nuk fle vdekja
Ata janë udhërrefim rrugëtimi
Për amshim.
Në kalanë e Beratit vëllëzërit
U dashurauan në Zanën
Shpata e Tomorrit e topuzi i Shpiragut
Përlotën bukurinë.
Osumin e shëndërruan në lot zanash
Rrjedha e tij gdhendi gurin
mali i tregoi Diellit gropat
Brinjët e shpatit të coptuar vija-vija
loti është më i forte se guri
këtë nuk e dija.
TOKA THËRRET BIJTË E VET
Erdhën
I dhanë frymë
I dhanë jetë
I dhanë shpresë.
Toka thërret
Bekon gurin
Bekon drurin
Nuk mallkon.
Erdhën
Çuan muret
Shtruan kallëdrëme
Lidhën brigje
ndërtuan ura.
Toka bekon
Bimën e vet
I dhanë shpresë
i dhanë jetë.
Pëllumbat e bardhë
Me degë ulliri në gojë
Thurën kurorë.
Toka therret bijt e vet
Erdhen në moment
Hudhën farën.
Bima kokën nxorri mbi tokë
Thirrja nuk shkoi kot.
PSE
Ti që më hyre
Në pjesën e qenies time
E unë asnjëherë s’u zemrova
Pse më thua tash që s’më ke vëlla.
MOTET
Vijnë e shkojnë
në ne lane gjurmë
Rrudha e qime të bardha
motet ikin
mbi supet e udhëtarëve
ikin.
VDIQ NJË ËNDËRR
Vdesin lulet në errësirën e lotit
qetësinë ndjek nata
qëndoj i lodhur pranë ullirit
me dëshira të kryqëzuara
zbukuroj mëkatët e vërshimeve pranverore
hapat në barka të shpuara
ranë viktimë e kësaj nate
dhëmbje erdhe sonte e lagur
dëshirë, mos më jep t’i shtrohem lotit
ma mbështill zemrën me gurë argjendi
bien hijet, vashat, qyteti
fundosen dëshirat
gjethet vyshken në thellësi
vdiq një ëndërr.
ISHULLI I SHPRESËS
Në këtë ishull
ëndërra është shpresë
krijohet mozaik.
Ky ishull është
bujtinë për udhëtarin e vonuar
e qielli i hapur është strehë.
Këtu në mbrëmje lind dashuria
për ëndërrat e bukura
për hijet magjepse
për mallin e jetë së pashuar.
Këtu mbyllet në thellësi
rreth bushtit magjik hareja.
Këtu në gjumë
me shpresë për të nesërmën
udhëtari i vonuar
e kalon natën.
PASQYRA
Shikimet e gërshetuara
E thyen pasqyrën
e ajo
prap ngjitet
në shikime
UBLA E KRAJËS
Si nuse e stolisut
Edhe sot ti je
Prite e nise me shekuj
Motet nuk të plakën
Gjithmonë e re
Mbete e jona
Etje duke shuar.
THINJAT
Nëse dikush pyet
Pse njerëzia kanë
Në kokë qime të bardha
Thuani se ato nuk janë lule varri
Por shenja pjekurie.
UNË
Diku i humbur në mendime,
blej qeshjet e botës
dhe një vend nën qiell
kërkoj të strehohem.
Mbeshtetëm në hapsirë
Ëdërroj në kohë
Në tavan
Mendimet e mia
Thurrin rrjetë merimange.
Unë jam ai
Që ende kërkoj gabimet
Në Teoremën e Pitagorës
Dhe mallkoj ngjyrën e syve
Të një bukurosheje
Unë e di që sonte
Hëna fle në dhomën time.
(Poezi nga përmbledhja në dorëshkrim “Gurët e truallit tim”)
