Portalet dhe mediat lokale në Ulqin publikuan lajmin se Ardian Mavriqi, dhuroi rrogën e këshilltarit në Kuvendin e Komunës së Ulqinit për fëmijët e Qendrës Ditore të Fëmijëve me Aftësi të Kufizuara „ Sirena“ dhe Punishtes Artistike për Fëmijë „Art Dulcinium“. Ky është një gjest fisnik, i një politikani të gjeneratës së re.
Të mos keqkuptohemi. Qëllimi i këtij shkrimi nuk është t’i thurim lavdi autorit të këtij akti njerëzor, por që të kujtojmë shembullin e njerëzishëm të secilit prej nesh, që bën vepra të mira në shërbim të të tjerëve. Fakti që ndihmon nje person në nevojë do të thotë shumë. Jo vetem për atë që do ta di për nder, por edhe për vete. Sepse, ndihesh mirë që ke bërë një gjest humanitar.Në momentin që ndihmon dikë ai nga ana tjetër do të gjendet pranë nëse do ndodheshim në vështirësi. Të ndihmosh njerëzit qëndron përtej të qenurit dikush. Njeriu i mirësisë , meriton respekt.
Bamirësia është një vlerë dhe virtyt i shoqërisë sonë të cilën duhet ta përhapim. Sidomos sot. Kur dukshëm janë zbehur vlerat morale dhe dominojnë antivlerat. Andaj shoqëria e sotme, e rrezikuar nga kriza e humanizmit ( vlerat universale të njerëzimit) , ka nevojë për mirësi , për njerëz të vullnetit të mirë. Të jeshë i mirë domethënë t’i t’i kundërpërgjigjesh me ndjeshmëri, njerëzillëk e ngrohtësi ndaj nevojave të të tjerëve.
Qoftë edhe një përpjekje e vogël bamirësie mund të lehtësojë një shpirt të rënduar dhe të lodhur. Ajo mund të ndryshojë jetën e njerëzve. Çdonjëri nga ne e ka obligim të kontribuojë në këtë drejtim. Nuk duhet të harrojmë se një pjesë e qytetarëve ka nevojë për përkrahje dhe mbështetje, jo vetëm nëpërmjet institucioneve shtetërore, por edhe donatorëve, vullnetarëve e njerëzve zemërmirë e dorëdhënë. Të gjithë ata që sot ndihmojnë të tjerët , nesër do të ndihmojnë veten. Nëse i ndihmojmë të afërmit dhe të varfërit, kjo edhe më shumë do të na ofrojë mes nesh, do të na shtojë dashurinë dhe respektin e ndërsjelltë.
Qëllimi ynë kryesor në jetë duhet të jetë t’i ndihmojmë të tjerët. E nëse nuk mund t’i ndihmojmë të paktën mos t‘i lëndojmë. Në këtë mënyrë të tjerëve do t‘u mundësojmë një kënaqësi. Një buzëqeshje. Një lumturi. Një gëzim. Një shpresë. Një optimizimëm. Një shans që të rikapin rrugën e lënë përgjysmë apo në vetëm pak kohë. Si qenie humane nuk duhet kursejmë asgjë asgjë për të ndihmuar. Është me të vertetë bukur të ndihmosh të tjerët dhe ia vlen t’i ndihmosh.
Të kujtojmë vetëm misionaren e dhembshurisë njerëzore -Nënë Terezën dhe njërën prej dhjetë shprehjeve më të bukura të sajë : “Ne s’mund të bëjmë dot gjëra të mëdha,vetëm gjera të vogla me dashuri të madhe”.
E kaluara jonë na bën të besojmë se me gjithë vuajtjet e dhimbjet, gjithmonë humanizmi triumfon mbi barbarinë, e mira triumfon mbi të keqën, e drejta mbi padrejtësinë.