Nga Ali Gjeçbritaj
ATY KU FLET HESHTJA
Kotët, qepallat i janë rënduar, ka mbyllur sytë
dremitë Kraja ime , bukuroshe e fjetur
endërron në mes të errësirës e hijës së rëndë nën Rumi
projektuesit e shfarosjës kërcasin gishtrinjët,
zgërdhijnë dhëmbët,
dosat pjellin dërkucë, numri i derrave të egjër shtohet
bredhin kudra me këlyshë, zagari nuk ndjek gjahun e duhur
ngryset vendlindja ime me tingujt e vetmisë
zgjohet e lodhur asesi të kthjellët
në Krajë po flet vetëm heshtja.
DORA E QURRAVE
Njëri përdorë dorën për të mbuluar fytyrën
Tjetri për të fshirë djesën
E i treti për të ndalur rrjedhën e qurrave.
Ky i treti duket se ka frikë
Se i mungon të ftohtit në dimër
e vapa në verë.
Vetëm ky i qurrave shfytëzon
fatkeqësit e të tjerëve.
E fshehë hundën me dorë
Por flama asnjëherë nuk i ik nga trupi
Qoftë në dimër qëftë në verë.
Dora e tijë fshinë vetëm hundë me qurra.
PERDJA E TYMIT
Perdet e tymit na zvoglojnë shikimin
Loti që ndizet diku u tret e iku
Hijet endacake sillën vërdallë përqark shtëpisë
Mosha shkund hirin.
Nga qoshkët e votres nën oxhak
Në dritare një rrjetë merimange
Mbledh mizat e zjarrit të verbuar.
Nga dera veshur me rroba të frikshme
Hyjnë copa trishtimi.
Me qiriun e Naimit në dorë
Ndriçoj shtigjët e zëna të udhës
Ujqerit grabitqarë ikën pa pre
Drita ua errësoi shikimin.
Lahuta e Fishtës dhe Mrizi i Zanave
Trishtimin e mbytën me vargje e hijeshi
Unë kam mall e nostalgji
Si zogu ndaj shpatit e pusi ndaj gurrës.
FLEJNË KUJTIMET NË QENIEN TIME
Në qenien time flejnë shumë kujtime
Nga mendja s’më hiqën majat me borë
As udhëtarët e vonuar të kohës
Si sot më duken se ma bëjnë me dorë.
Anija në Va të Shitarit në lindje të ditës
Merrte me vete pjesë të jetës tonë
Hudhëm këtu llokume e kokrra sheqerkash
Atë ditë që u nisëm për në Kosovë.
Në vetën time mbaj poçin me vajguri
Në Va të Sjerçit e mbusha me dritë
Unë me pëndë bojë e bishtagyp
E motra qëndiste deri natën vonë
Pajën stoliste, thurrëte kurorë.
Në Radio Tirana çdo të hënën mbrëma
Kangë shkodrane, labe, polifoni
Valle përcjellë ma fyell e qifteli
Degjonim tok krye m’krye.
Në kujtimet e mija, në trurin tim
Është gdhendur trungu sharruar për dysheme
E në majat e kulmit të shtëpisë
Dru gështenje stolisin kullat e lirisë.
Jeta është udhëtim këtë e di
Më çoi në shtigje ëndrrash
Jo sa isha i ri por edhe tash në pleqëri
Atëbot nuk shkrova, më shumë ëndërrova
Sot po shkruaj e ëndërrat mbeten ëndërr
Në qenien time është ngulitur thellë
Ëndërra e kohës dhe shpirti i trazuar.
Poezi nga përmbledhja në dorëshkrim “Heshtja që flet”
