(Një fragment në kujtim të Ramiz Kelmendit, i cili vdiq më 11 janar 2017)
Tridhjetëmijë «stranca» ka Ulqini, or Muho. Kanë ardhë pej gjithsekejt: pej Sarajevet, pej «Skopjet», pej Beligradi, pej «Gjakovicet»…
Gjashtëmbëdhjetë «pruga» plat e përplat vijnë në ditë në Ranë, para hotelit «Repuplikës».
Pa, pa. S’isht mahi.
Keni dhanë odat për «strancat»? Sa «pastela»? Të tana?! Pa, pa, s’ke ç’i ban. Ena na i këna lëshu të tana odat. Pesë-gjashtëqind dinerë për nji «pastelë» s’janë pak, or Muho, hê. Apa s’ish kështu?
Ç’i marrë ky popull!
Ke qenë sat n’pazar? A isht plat? Ene lirë, pa? Sa ka ba sat qilja e bastanit? E shalqini? A kishte tranguj? Se ma damate plat pazari, hê? Belda s’ish myllë ene…
Kishte mish ke Ficiqi?
Kisha me marrë paksa, pa i kam frigën rrugës. Plat «auto», gjithsekejt.
Pa, pa, s’isht mahi.
Ç’i marrë ky popull, o Muho…
S’jeni zotni?! E ça jeni? Shok?
Na falni, shok. «Strancat», këta tanët, të venit, lypin me u thanë veçse «gospodin», jo ndryshet.
Mos u çuditni, kështu e ka Ulqini: atij qi ka bishtin – ia këpusim, atij qi s’e ka – ia «zalepisim».
(Shkruar në vitet ’60, burimi: «Letra prej Ulqini», RILINDJA, 1990).
