Shkruan: ALBATROS REXHAJ
Disa i gëzohen të sotmes dhe me padurim e presin të nesërmen. Por shumë më shumë janë ata që të sotmen e harxhojnë duke u ankuar për të shkuarën. Këta, me shumë përtesë, e presin të nesërmen. Të tillët nuk jetojnë. Ata vetëm ankohen. Më të lehtë e kanë ta fajësojnë të gjithë botën, se sa të marrin përgjegjësi për veten.
“Jetë e rëndë.”
“Nuk kam hapësirë të shprehem”,
“Askush nuk më kupton”,
“Më kufizojnë vazhdimisht”,
“Më bëjnë presion, përtej asaj që unë mund ta duroj”,
“Varfëria po ma zë frymën”,
(…)
dhe lista vazhdon.
Është një listë e gjatë, shumë e gjatë. Kjo është lista e rënkimeve, lista e ankesave tona që i shkëmbejmë me njëri-tjetrin.
Ky është realiteti i sotëm!
Të gjithë ankohemi. Nuk është me rëndësi kush ankohet më shumë dhe kush më pak. E rëndësishme është se të gjithë vetëm ankohemi dhe pakkush e ka guximin të marrë përgjegjësi për vete. Dhe kështu, pa marrë përgjegjësi, vështirë se mund të ndryshohet gjë.
Nuk është se jam kundër “të ankuarit”, si një proces, por jam kundër “të ankuarit” si shprehje e vetme e kundërshtimit. “Të ankuarit” nuk duhet të jetë një mekanizëm, që ka si synim të fitojë keqardhjen e dikujt, por duhet të jetë hapi i parë në procesin shumë të nevojshëm të vetëdijesimit. Përndryshe, nëse ankohemi vetëm sa për të nxitur keqardhjen e dikujt, jeta jonë do të shndërrohet në një ritual tragjikomik të ankesave të vazhdueshme dhe, si rrjedhojë, mashtruesit, dhunuesit, kriminelët dhe të tjerë të ngjashëm do të vazhdojnë të kenë pushtet mbi gjërat kryesore në jetën tonë.
Lëre! Mos e vrit mendjen, sepse shqiptarët dinë vetëm të ankohen!
Besoj se nuk kam nevojë të përpiqem ta analizoj fjalinë e mësipërme. Jam shumë i bindur se gjithsecili e ka dëgjuar shpesh, mbase e ka thënë ndonjëherë edhe vetë. Ata, që e thonë këtë fjali, kanë shumë të drejtë, sepse, çfarëdo që të ndodhë, ne vetëm ankohemi dhe më pas ankesat i vulosim me heshtje.
E keqja më e trishtë, ajo që kurorëzohet si një qershi e hidhur mbi një ëmbëlsirë të prishur, prej të cilës të gjithëve na kapë barku, është qëndrimi ynë përballë atyre që tregojnë guxim. Ata, të paktë, që kanë guxim të marrin përgjegjësi për veten dhe për të tjerët, ata, të paktë, që kanë guxim të ngrihen kundër padrejtësive.
I tradhtojmë me indiferencën tonë!
Dhe më pas, përsëri vazhdojmë të ankohemi, sepse këtë dimë ta bëjmë më së miri.
(Autori është shkrimtar)
